Gedeeld Verhaal

Een verhaal uit het leven gegrepen, ons door een klant toegezonden om te delen:

Tijdens onze reis naar Indonesië vele jaren geleden kwamen mijn vriend en ikzelf terecht in Surabaya. Het maakte deel uit van een trektocht doorheen het land en we waren naarstig op zoek naar een nieuw gasvuurtje dat we konden gebruiken bij het kamperen want – zo wilde het lot – ons vorige gasvuurtje had op redelijk spectaculaire wijze kennisgemaakt met de natuurelementen en een pittige moesson. Zo kwamen we terecht in een kleine ijzer/materiaalwinkel ergens in de buitenwijken van de stad, op zoek naar een op de kop te tikken topdeal.

Ik had eigenlijk al vrij snel door dat er in deze winkel geen gasvuurtje te vinden was, dus ik stond op het punt om terug naar buiten te gaan toen mijn vriend me half fluisterend, half in paniek toeriep: “Ellie! Ell…ik zit vast!”

Ik dus teruggedraaid naar het gangpad om te kijken wat er precies aan de hand was. Daar stond ie dan, de fiere bonk. Rugzak op de schouders, avontuurlijke hoed op het hoofd én zijn hand als een onhandige kleuter vastgeschroefd in een lijmklem.

“Een lijmklem? Hoe komt gij in godsnaam met uw hand in een lijmklem terecht?”
“Och ja, ik zag dat liggen en ik had het gewoon efkes aangespannen op mijn hand!”
“Zomaar?”
“Ja zomaar ja, maar ik krijg ze niet meer los nu, dat ding blokkeert…”

Het zweet druppelde letterlijk op de grond. Kwam het door de zenuwen, het besef van zijn stommiteit of door het feit dat het in de winkel een kleine 35° was en we het er benauwder hadden dan een washandje in de droogkast?

“Maar wie draait er nu in godsnaam een lijmklem op zijn hand,” schoot ik in de lach!
“Ja jong ik weet het, het is lomp, ik begon gewoon daaraan te draaien weet ge… Maar help mij nu eens zeg in plaats van mij daar wat staan uit te lachen!”

Goed, nu ben ik zelf niet meteen ’s werelds meest ervaren lijmklemopendraaier dus mijn hulp was niet meteen efficiënt. Erger nog, door het kabaal dat we maakten kwam de eigenaar van het winkeltje ietwat achterdochtig – geef hem eens ongelijk – kijken wat er aan de hand was.

“My friend has a problem with the klem,” mijn Engels is best ok, maar het woord lijmklem zou ik begot niet weten. Niet dat het veel uitmaakte, want de beste man sprak blijkbaar geen Engels, of als ie dat wel deed dan kon ie het goed camoufleren want we verstonden er niets van. We hadden een boze blik verwacht, of toch op zijn minst een pittig gekruid verwijt, maar tot onze opluchting schoot de beste man zelf in de lach!

Daar stonden we dan, twee onhandige ‘Westerse’ toeristen waarvan eentje met zijn hand in een lijmklem en zijn voeten in een plas zweet én een schaterlachende winkeleigenaar die het hele tafereel fenomenaal grappig vond.

Uiteindelijk is de man er nog vrij snel in geslaagd om mijn vriend te bevrijden en hebben we – je gelooft het niet – de lijmklem gekocht. Mijn vriend durfde na dit alles immers niet meer de winkel uit te gaan zonder het ding te kopen. Ik denk dat we ze tot op de dag van vandaag nog nooit gebruikt hebben. Ze ligt netjes in de materiaalkelder en duikt vooral tijdens feestjes nog eens op, als ik het verhaal weer eens oprakel om mijn vriend te plagen.

—-
Alle verhalen op deze blog worden gepubliceerd met uitdrukkelijke toestemming van de vertellers. Het publiceren van de ingestuurde verhalen gebeurt steeds anoniem, tenzij de verteller uitdrukkelijk vraagt om de naam erbij te vermelden. Deze verhalen werden ons toegestuurd en vertegenwoordigen de persoonlijke mening en herinneringen van de vertellers. Jolisto Studios is op geen enkele manier verantwoordelijk noch aansprakelijk voor de door deze vertellers gedane beweringen, meningen en uitspraken.

Gedeeld Verhaal

Een grappig verhaal uit het leven gegrepen, ons toegezonden om te delen:

Ik ben al jaren actief als kleuterleidster in het gemeentelijk onderwijs. Mijn man werkt ook voor de gemeente als ICT’er, dus het gebeurt wel eens dat we mekaar tegenkomen in de school waar ik les geef.

Op een dag was mijn man bij me in de klas aan het werk om een probleem met de pc op te lossen. We zijn intussen al dertien jaar een koppel en spreken mekaar thuis uiteraard steeds zonder nadenken met schattebol of schat aan.

Om de kleuters echter niet in de war te brengen – een meneer die schat zegt tegen onze juf, hoe durft hij – spreken we mekaar in hun bijzijn aan met de voornaam of een occasionele “Meester” en “Juf”. Niet altijd makkelijk na meer dan een decennium koosnaampjes te gebruiken, dus soms vergeten we het meesteren en juffen wel even onbewust, ookal omdat we mekaar zelden zien op het werk en dus weinig hierop kunnen ‘oefenen’.

Zo ook die dag. Mijn man was al een tijdje aan het werk aan de pc wanneer ik – druk aan het knutselen met de kleuters – even opkijk en vraag “lukt het schat?” “Ja hoor, komt helemaal goed, is zo gefikst,” knipoogt hij terug.

Op dat moment kijkt het kleutertje naast me met grote ogen verbaasd naar mij en zegt dan met het meest schattige stemmetje ooit “juf, mijn papa heet ook schat!!!”

Hoeft het nog gezegd dat we allebei spontaan in de lach schoten? Het schattige kleutertje zelf had overigens geen idee waarom en keek verbaasd naar die twee gekke, hardop lachende mensen in haar klasje.

—-
Alle verhalen op deze blog worden gepubliceerd met uitdrukkelijke toestemming van de vertellers. Het publiceren van de ingestuurde verhalen gebeurt steeds anoniem, tenzij de verteller uitdrukkelijk vraagt om de naam erbij te vermelden. Deze verhalen werden ons toegestuurd en vertegenwoordigen de persoonlijke mening en herinneringen van de vertellers. Jolisto Studios is op geen enkele manier verantwoordelijk noch aansprakelijk voor de door deze vertellers gedane beweringen, meningen en uitspraken.

Gedeeld Verhaal

Deze aangrijpende getuigenis werd ons door één van onze klanten toegezonden om te delen:

“Het internaat bij de priesters waar ik uiteindelijk in terecht kwam was gruwelijk voor een kind, daar wind ik geen doekjes om. Zelfs nu als ik eraan terugdenk is het nooit met plezier of goede herinneringen.

Gelukkig zat mijn oudste broer Fons er al een tijdje en ging ook oudere broer Jef mee op internaat. Zelf was ik amper 11 jaar oud, nog niet eens oud genoeg voor het echte middelbaar op de school, dus kwam ik noodzakelijkerwijs met andere jonge gastjes op het voorbereidend jaar terecht. Het was – in vergelijking met de basisschool – vreselijk streng, tot op het absurde en sadistische af. De priesters regeerden met ijzeren vuist. Als ik durfde kijken naar een priester op een manier die hen niet beviel of als ik niet onmiddellijk sprong als er iets gevraagd werd, werden we keihard gestraft, en dan heb ik het over lijfstraffen, slaan met de lat, emmers water omhoog houden of andere originele folterpraktijken. Ook schrijven op een manier die ze niet mooi of netjes genoeg vonden – vaak kon je gewoon niet mooier maar was het nog niet goed genoeg – kon op lijfstraffen rekenen. Kalligrafie en schoonschrift, nachtmerries kreeg ik ervan. We kregen op internaat een uurtje bezoek elke veertien dagen – zelfs in de gevangenis mag je je familie tegenwoordig meer zien – en mochten voor het eerst thuiskomen tijdens het weekend van Allerheiligen. Vergis je niet, tegenwoordig mag je op de meeste internaten elk weekend naar huis. Toen niet. Ik had 3 maanden mijn thuis niet gezien. Van sommige kinderen, die niet hadden gehandeld zoals het de paters beviel, werd dat eerste verlof ingetrokken en zij moesten wachten tot Kerstmis om naar huis te mogen gaan. Vreselijk eenzaam moet dat geweest zijn. Gelukkig mocht ik met mijn broers wel naar huis tijdens het Allerheiligenverlof, zij het kort. Misdienaar zijn was ook een verplicht nummertje. Om drie uur ‘s nachts met de priester en twee anderen naar de kapel om te bidden en de oude man te ‘helpen’ met z’n ceremonie. Gapen (het was midden in de nacht, vind je het gek!) of onoplettendheid werd zwaar bestraft met de houten lat.

Telkens ik hoor dat ouders hun kinderen op een katholiek priesterinternaat zetten, krijg ik het nog steeds benauwd. Maar goed, ik was een redelijke student op de Grieks-Latijnse. De opleiding bestond erin om je op te leiden tot priester. Eens je op de derde Grieks-Latijnse zat – in die tijd telde men schooljaren omgekeerd, dus deed je als student eerst het zesde, dan vijf, vier, drie, vervolgens Poësis en dan de Retorica, hetgeen gelijk stond met het laatste jaar nu – was je verplicht om de laatste twee jaren ook te doen en vervolgens naar de Universiteit te gaan op kosten van de kerk om geestelijke te worden. Ik heb toen keihard geweigerd om naar het derde te gaan. “Nooit word ik priester. Nooit!” Het was eigenlijk de eerste keer dat ik openlijk in opstand ben gekomen tegen mijn ouders. Niemand zou mij de kerk in kunnen dwingen, ook zij niet…”

—-
Alle verhalen op deze blog worden gepubliceerd met uitdrukkelijke toestemming van de vertellers. Het publiceren van de ingestuurde verhalen gebeurt steeds anoniem, tenzij de verteller uitdrukkelijk vraagt om de naam erbij te vermelden. Deze verhalen werden ons toegestuurd en vertegenwoordigen de persoonlijke mening en herinneringen van de vertellers. Jolisto Studios is op geen enkele manier verantwoordelijk noch aansprakelijk voor de door deze vertellers gedane beweringen, meningen en uitspraken.