Gedeeld Verhaal
Deze aangrijpende getuigenis werd ons door één van onze klanten toegezonden om te delen:
“Het internaat bij de priesters waar ik uiteindelijk in terecht kwam was gruwelijk voor een kind, daar wind ik geen doekjes om. Zelfs nu als ik eraan terugdenk is het nooit met plezier of goede herinneringen.
Gelukkig zat mijn oudste broer Fons er al een tijdje en ging ook oudere broer Jef mee op internaat. Zelf was ik amper 11 jaar oud, nog niet eens oud genoeg voor het echte middelbaar op de school, dus kwam ik noodzakelijkerwijs met andere jonge gastjes op het voorbereidend jaar terecht. Het was – in vergelijking met de basisschool – vreselijk streng, tot op het absurde en sadistische af. De priesters regeerden met ijzeren vuist. Als ik durfde kijken naar een priester op een manier die hen niet beviel of als ik niet onmiddellijk sprong als er iets gevraagd werd, werden we keihard gestraft, en dan heb ik het over lijfstraffen, slaan met de lat, emmers water omhoog houden of andere originele folterpraktijken. Ook schrijven op een manier die ze niet mooi of netjes genoeg vonden – vaak kon je gewoon niet mooier maar was het nog niet goed genoeg – kon op lijfstraffen rekenen. Kalligrafie en schoonschrift, nachtmerries kreeg ik ervan. We kregen op internaat een uurtje bezoek elke veertien dagen – zelfs in de gevangenis mag je je familie tegenwoordig meer zien – en mochten voor het eerst thuiskomen tijdens het weekend van Allerheiligen. Vergis je niet, tegenwoordig mag je op de meeste internaten elk weekend naar huis. Toen niet. Ik had 3 maanden mijn thuis niet gezien. Van sommige kinderen, die niet hadden gehandeld zoals het de paters beviel, werd dat eerste verlof ingetrokken en zij moesten wachten tot Kerstmis om naar huis te mogen gaan. Vreselijk eenzaam moet dat geweest zijn. Gelukkig mocht ik met mijn broers wel naar huis tijdens het Allerheiligenverlof, zij het kort. Misdienaar zijn was ook een verplicht nummertje. Om drie uur ‘s nachts met de priester en twee anderen naar de kapel om te bidden en de oude man te ‘helpen’ met z’n ceremonie. Gapen (het was midden in de nacht, vind je het gek!) of onoplettendheid werd zwaar bestraft met de houten lat.
Telkens ik hoor dat ouders hun kinderen op een katholiek priesterinternaat zetten, krijg ik het nog steeds benauwd. Maar goed, ik was een redelijke student op de Grieks-Latijnse. De opleiding bestond erin om je op te leiden tot priester. Eens je op de derde Grieks-Latijnse zat – in die tijd telde men schooljaren omgekeerd, dus deed je als student eerst het zesde, dan vijf, vier, drie, vervolgens Poësis en dan de Retorica, hetgeen gelijk stond met het laatste jaar nu – was je verplicht om de laatste twee jaren ook te doen en vervolgens naar de Universiteit te gaan op kosten van de kerk om geestelijke te worden. Ik heb toen keihard geweigerd om naar het derde te gaan. “Nooit word ik priester. Nooit!” Het was eigenlijk de eerste keer dat ik openlijk in opstand ben gekomen tegen mijn ouders. Niemand zou mij de kerk in kunnen dwingen, ook zij niet…”
—-
Alle verhalen op deze blog worden gepubliceerd met uitdrukkelijke toestemming van de vertellers. Het publiceren van de ingestuurde verhalen gebeurt steeds anoniem, tenzij de verteller uitdrukkelijk vraagt om de naam erbij te vermelden. Deze verhalen werden ons toegestuurd en vertegenwoordigen de persoonlijke mening en herinneringen van de vertellers. Jolisto Studios is op geen enkele manier verantwoordelijk noch aansprakelijk voor de door deze vertellers gedane beweringen, meningen en uitspraken.